Drauzio Varella: Ostatni krąg, miejsce, gdzie diabeł mówi dobranoc

Istnieją miejsca na Ziemi przeklęte. Są takie, gdzie sam diabeł mówi dobranoc. Ale są i takie, gdzie nawet on nie zagląda. Witaj w Carandiru – najniebezpieczniejszym więzieniu na świecie.

Johan Theorin – Duch na wyspie, czyli nic nie jest tym, czym się być wydaje

W trakcie pogrzebu bogatego, ale znienawidzonego przedsiębiorcy spod ziemi słychać rytmiczne stukanie. Jakby ktoś uderzał w drewno trumny. Sytuacja jest tak napięta i dramatyczna, że jeden z synów przerażony okolicznościami łapie się za serce i umiera na cmentarzu. Wszyscy są ogromnie wystraszeni.

„Farma lalek” Wojciecha Chmielarza. Wciągający i szokujący kryminał

To nie jest zwykły kryminał, jakich wiele. To kwintesencja tego, co powinien zawierać dobrze napisany bestseller. Dlatego takich książek jak „Farma lalek” nie wolno zacząć czytać przed snem. Powód jest prozaiczny. Gdy raz się zacznie, nie można się od lektury oderwać.

W niewielkim miasteczku w Karkonoszach dochodzi do porwań nieletnich dziewczynek. Policja wszczyna śledztwo i szybko ustala sprawcę. Ten przyznaje się do porwania, gwałtu i zabójstwa na dziecku. Jednak, jak pokaże życie, nie jest to takie oczywiste, jakby się wydawało. Komisarz Mortka, przysłany z Warszawy w ramach wymiany policyjnej „MOST”, który zapoznaje się z pracą policji w małym komisariacie w Krotowicach ma mnóstwo wątpliwości co do tej sprawy.

Czarnobyl – Cataluccio Francesco. Wstrząsająca dawka promieniotwórczej prawdy

Po 1986 roku nazwa „Czarnobyl” nieodłącznie kojarzy się z przerażającą katastrofą reaktora jądrowego. Jednak w zestawieniu do bogatej historii miasta katastrofa ta nie była aż taka demoniczna i zła.

Czarnobyl, czy Czernobel to miasto nad Prypecią na obecnej Ukrainie. Nazwa miasta pochodzi ze złączenia słów „czornyj” i „bylia”. Dosłowne znaczenie to „czarna łodyga”. Trudno dzisiaj mówić o mieście, bo dzisiaj już go nie ma. Nikt tutaj nie mieszka. Nikt się nie osiedla, nikomu nie wolno tu zbyt długo przebywać. Awaria reaktora atomowego spowodowała, że w roku 1986 zmieniło się życie wielu mieszkańców tych ziem. Dla wielu były to ostatnie w życiu chwile.

„Spustoszenie” Emmy Larkin: Gdy człowiek nie potrafi, płaczą książki

Ludzkie tragedie zawsze są przejmujące. Zarówno te, które dotyczą całych społeczeństw, jak i jednostek. Jednak, gdy człowiek jest świadomy, że pomoc na pewno nadejdzie, jest mu dużo łatwiej próbować przetrwać w skrajnych warunkach. W Birmie każdy może liczyć tylko na siebie.

Gdy człowiek czeka na pomoc stara się wytrwać ze wszystkich swoich sił, bo wie, że tylko nadzieja umiera ostatnia. Gorzej, a nawet beznadziejnie jest wtedy, gdy z sobie tylko znanych powodów władza nie zamierza nikomu pomagać jednocześnie głosząc propagandę o tym, że wszystko jest w najlepszym porządku. Tak właśnie się stało, gdy 2 maja 2008 roku gigantyczny tropikalny cyklon Nargis uderzył w nadbrzeża Birmy pozbawiając życia sto czterdzieści tysięcy ludzi.

„W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa” – Elisabeth Åsbrink

Są książki, które zmieniają sposób patrzenia na świat. Zwłaszcza wtedy, gdy bohaterami są tacy ludzie jak Ingvar Kamprad – twórca firmy IKEA, w czasie wojny zwolennik ruchu nazistowskiego. Ta książka opowiada o niezwykłej przyjaźni nazisty i Żyda, wrogów i przyjaciół.

Elisabeth Åsbrink jest szwedzką pisarką i dziennikarką. Mieszka w Sztokholmie, pracuje w szwedzkiej telewizji i radiu, gdzie realizuje swoje pasje i tworzy jedne z najlepszych na tamtejszym rynku programów. W roku 2009 nominowano ją do szwedzkiej nagrody literackiej przyznawanej corocznie od 1989 przez Szwedzkie Stowarzyszenie Wydawców (Svenska Förläggareföreningen) dla najlepszych książek wydanych w tym kraju w języku szwedzkim. W roku 2011 otrzymała ją zasłużenie za trzecią z kolei swoją książkę: W „Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa”. To fascynująca i osobliwa opowieść.

„Bracia Sisters” Patryk DeWitt. Co można znaleźć, gdy szuka się złota?

Co można znaleźć, gdy szuka się złota? Co można złożyć w hołdzie życiu, gdy stawką jest właśnie ono? Czym jest człowieczeństwo, gdy te pytania wkłada się w usta dwóch psychopatów, którzy mieszając komizm z absurdem próbują na nie odpowiedzieć? By to zrozumieć koniecznie trzeba powieść przeczytać.

Książka Patricka DeWitta to czarny western. Ale na tym nie koniec. To ten typ barwy, pochodzący z samej otchłani tego odcienia z tych jego najbardziej zwęglonych, kruczoczarnych, smolistych barw. W dodatku zmieszany ze szczyptą hebanowego humoru, a’la Monty Python spleciony w uścisku z Alfredem Hitchcockiem i przedstawiony w konwencji kina Tarantino.

„14:57 do Czyty” Igor T. Miecik. Rosja jest wielka i mała zarazem

Debiut Igora T. Miecika skłania do refleksji. Dwanaście reportaży zebrano w jedną publikację. Ten projekt świetnie pokazuje czytelnikowi problemy współczesnej Rosji, która jest wielka i mała zarazem.

Rosja to kraj ogromnych przestrzeni i mizernych możliwości

Książkę rozpoczynamy od reportażu z podróży koleją transsyberyjską z Moskwy do maleńkiej Czyty. Pociąg jedzie tam 5 długich dni. Natomiast do Władywostoku jeszcze sporo dłużej. Poprzez bezdroża i kompletne pustkowia jedzie on w głąb kraju rozpiętego na dwóch kontynentach. Kontrast ukazanej podróży, niehumanitarnych jej warunków i braku zahamowań wśród niektórych z podróżnych, przeplata się z bogactwem i cwaniactwem. Autor ukazuje prawdziwe oblicze wielkiej Rosji a zarazem jej mierność. Od tego miejsca rozpoczynamy podróż po Rosji – kraju wielu kontrastów.

„Okrzyki pogromowe”. Szkice z antropologii historycznej Polski

Tematyka stosunków polsko-żydowskich w ciągu kilku lat w okresie II wojny światowej i tuż po niej, to temat niezwykle skomplikowany i zarazem ciekawy. Z nieukrywaną ciekawością sięgnąłem po pozycję, która porusza tak dramatyczną kwestię.

„Okrzyki pogromowe” to książka, w której autorka ukazuje naszą historię w ujęciu antropologicznym. To trudne, ale bardzo obiektywne podejście powoduje, że czytelnik ma możliwość wyciągania własnych wniosków z przedstawionych tutaj zapisków. Tematyka ukazana na łamach tego dzieła, to stosunki chrześcijańsko-żydowskie w Polsce w okresie kilku zaledwie lat (1939–1946).